الصفا و المروه دو کوهی هستند که در شرق مسجد جامع قرار دارند و از نمادهای معروف آیین ساعی محسوب می شوند. الصفا و المروه تپه ای در وسط مکه بود که خانه های مردم مکه از جمله دارالارقم، دارالصائب بن ابی الصائب العائضی احاطه شده بود. و غیره.کوه الصفا به کوه ابوقبیس و المروه به کوه قیقان متصل بود.وقتی توسعه عربستان در سال 1375 هجری قمری آمد کوه الصفا را از مبدأ قطع کرد. در انتهای آن صخره‌هایی برای نشان دادن محل المشعر باقی گذاشتند و همین کار را برای کوه مروه انجام دادند، اما چون حرم در سمت مروه دو طبقه بود، دو ورودی ایجاد کردند: ورودی بالاتر به سطح بالا که در جهت بالا به ارتفاع کوه مروه است و ورودی در پایین که برای اتصال به مروه باقی مانده است و مبدأ آن کوه قائقان است و در معرض آن قرار گرفته است. بریدن و خرد کردن و کاهش در ضلع شرقی و غربی آن و در بالای آن. آغاز سعي بين صفا و مروه به زمان حضرت ابراهيم بر مي گردد، جايي كه هاجر را اولين كسي مي دانند كه بين صفا و مروه دويد و براي پسرش حضرت اسماعيل (ع) آب طلب كرد و عروج كرد. کوه صفا را فرود آورد تا به کوه مروه رسید هفت مرتبه این کار را تکرار کرد تا آب یافت و در محل زمزم نوشید و فرزندش را شیر داد. وقتی اسلام آمد، آن را یکی از مناسک حج و عمره قرار دادند. جاده ای که الصفا و مروه را به هم متصل می کند، مصعه یا محل ساعی نامیده می شود و مصعه در اثر گسترش عربستان در سال 1375 هجری قمری اکنون در داخل مسجد جامع قرار دارد. فاصله صفا تا مروه 394.5 متر است و کسانی می گویند 405 متر است و کسانی هستند که می گویند 375 متر است و مجموع دورهای ساعی با محاسبه 394.5 متر 2761.5 متر است. . عرض این بنا 40 متر و تعداد طبقات آن چهار طبقه و مساحت کل بیش از 87 هزار متر مربع است.